Runninn upp á fjarlægum fljótsbökkum
og hefur tyllt silfurbleikum hóf
lymskulétt
í fráleitustu pláss
og þanið fót sinn
fagurrenndan og rauðan
úthafa á milli
(eðli sínu fær hann aldrei leynt
til lengdar
þó soðinn sé
um sunnudagsbil
í dísætan graut
af albestu konu
og borinn fyrir biskup biskupsson
í margvígðum kristal
með sykri og rjóma
er hann hinn sami)
eitursperrtur alla tíð
og hvergi sem í eyðibyggðunum
þar sem hann trónir yfir tóftunum
þurrum og óhuggandi brunnunum
brostnum vonum
draumi og þrám
hinna horfnu
þar stendur hann einn
fagurgrænn og fagnandi
hans stund komin
réttur tími runninn upp!
